Baktı ve sevdi. Gördü ve anladı. Bakmakla görmek arasında ince bir çizgide buldu onu. Güzellik ve iyilik dedi ona. Öyle bir güzellik ki gönül gözü hoş oldu. Ve iyilik, dünyayı güzel kıldı.

Zamanın kanatlarında dünyayı gezdiler; günün, ayın, yılın üzerine mevsimler eklediler. Büyüyen sevgide unuttular acıları, güzellik ve iyilik harmanı sardı gökyüzünü.

Herkes göremedi o güzelliği, çok azı tattı iyiliği. Sevgiden uzak, sevmekten sevilmekten habersiz; sandılar, aldandılar...