Hayata karşı tüm umutlarımızı bitirdik. Hepsini teker teker defnettik hayalimizdeki mezarlıkta ve yavaş yavaş hayata küstük. Oysa tek isteğimiz bir yudum mutluluktu ama insanların bencilliğine yakalandık. Yüzümüzde salak bir gülümseme kaldı sadece anlamsız, tatsız, tuzsuz. Sahi daha yolun başında nasıl böyle yorulabildik, nasıl bir adım daha atacak halimiz kalmadı, nasıl hayattan umudumuzu kestik? Bunun cevabını kalbimizi bir toz bulutuna çevirenlere sormak gerek.

Bu kitapta yazılanlar, sadece yazmak için yazılmadı. Yaşadıkça yazdım, yazdıkça bir daha yaşadım. Ve eminim ki kendinizden bir bölüme mutlaka denk geleceksiniz. Okudukça anlamanız, anladıkça okumanız dileğiyle.