“Hayat bana hep ikiden büyüktür, deniz ve anasıdır, varlık sebebidir. Tuzakları ellerimle çıkardığım, temizlediğim yolların sahibidirler.”

Hayat sahipsiz hissettiğin komşu gezmesi gecelerde, gökyüzüne baktığında nefes alacağın yerleri işaretlemektir istemsizce.
Ne kadar kimsesiz kalsan da, ses duymasan da ya da sesler içinde sağır kalsan da, bir pusulanın seni çekmesidir hayat. Güz gibi, hain gibi arkana bakarak yürüdüğün gecelerde inanmaktan vazgeçip Yunan Tanrılarına arkadaşlık edecek kadar içmektir kimi zaman hayat.
Hayat yazmaktır, pusulan yanındayken yönüne kaybetmektir kimi zaman.
Günün doğduğunu anladığında karanlık sokaklara çıkıp, nefesindeki dumandan gideceğin belirsizliğe kadar ayılıp, ilk sesini, ilk dudağını değdirdiğini hatırlamaktır hayat. Hayat bir pusuladır; kimi zaman deriye işlenmiş, kimi zaman da uğruna yaşamaya değecek bir cevaptır...