Veda…

Titrek bir sesim
Kalem tutan, lakin uyuşan parmaklarım
Damla damla gözlerimde birikmiş damlalar
Gözlerimi kapatsam düşecek
Kafamın içinde bir otogar
Uğultular, vedalar
Can yakan vedalar
Kesilen nefesim
Sıkarmışçasına düğüm düğüm
Elimde fotoğrafın
İlk gün çekildiğimiz fotoğrafın
Nedense ilk gün değil de son gün geliyor aklıma
Beni o gürültünün, o kalabalığın içinde yapayalnız bıraktığın gün
Beni, dağ gibi beni, arkandan diz çöktürüp bir çocuk gibi ağlattığın gün
Veda günü…
Dizlerim yerde, ellerim boğazımda düğüm düğüm nefesimi kesmek istediğim gün
Çok şey söylemek isteyip de titrek sesimle söyleyemediğim gün
Köşe bucak kaçtığım
Her köşede karşıma sen çıkarsın korkusuyla kaçtığım gün
Son veda…
Son fotoğraf…
“Birini nasıl bıraktıysanız onda bıraktığınız tek fotoğraftır,” demişler.
Sen bende bıraktığın gibi kaldın