GÜNEŞİN DOĞDUĞU YERDENİZ

Teslim olmam bu gecelere,
dört koldan sarsa da beni İstanbul,
dik çocuğuyum Anadolu’nun hala,
inmiş de olsam bu kalleş şehre,
kanatlarıma değmez pusulardan gelen rüzgarlar,
biz seher yeliyle büyüdük,
içimize çeke çeke,
yaylaların bin bir çiçeğine değdi ayaklarımız,
yüzümüz Karadeniz’e,
savaşı da biliriz barışı da,
güneşin doğduğu yerdeniz kısaca.

Dertlenmeyi de bilirim dostun derdiyle,
Osmanlı tokadını da yeri geldiğinde,
ne ağaca kıyabilir kelebek kanadı narinliğinde kalbim,
ne de yarin saçının bir teline,
biz yürekten severiz sevdiğimizde,
mezara kadar,
yumruklarımız hep sıkılıdır,
düşene kadar.

Secde etmem zulmün önünde,
alınacaksa da başım,
ışığı yüreğimdedir çünkü öndeki her yoldaşın,
yüzüne tükürürüm namussuzun kalemimle,
ağıtlar yakılmasın yeniden diye ülkeme.