Kâhin Derben dersin en can alıcı sırlarını açıklamaya başladı.

“Bizim varımız yoğumuz, şu biçare beden ve ruh içinde çırpınan çok renkli, çok yönlü, çok değişkenli duygu ve düşünceler tufanıdır.

Düsturumuz nedir? Her bir insanın içinde tüm kâinat gizlenir. O zaman ne yapacağız? Kendimizi bölebildiğimiz en ufak parçalara bölüp tekrar bütünleyeceğiz. Kendi içimizde olup da unuttuklarımızı, sakladıklarımızı hep beraber ortaya çıkaracağız.

Varlık sonsuzdur, karmaşıktır, çetrefildir. Sır en küçük parçada yazan tek bir ortak cümledir. En küçük parçamıza kadar bölünüp bir olacağız, bütünleşip varlığın görkemli karmaşasına döneceğiz. O karmaşa ki içindeki düzen muazzamdır.”

Bu heyecanlı, zeki, hareketli, kendine güvenen güzel adam beni söylediği her şeye inandırabilirdi. Her konuşmasının bitiminde, hayranlık ve saygıyla boynumu eğebilirdim. Gel gör ki hazmetmek, anlamak, benimsemek için daha fazlası gerekiyordu.

Ben, içimdeki Saka’yı, Jehim’i, Lavin’i arayıp bulsam, bunu yaparken zihnimde ve kalbimde taş üstünde taş bırakmasam, parça parça olsam… Tutkularımla, plancılığımla, kaygılarımla hatta hayata sıkı sıkı yapışan yanımla yüzleşsem… Onlar benim kayıp, özgür, bulanık sularıma nasıl varacaklardı? Diyelim içimizde olabileceğimiz ama açığa çıkarmadığımız tüm kişileri bulduk, buna birlikten ziyade delilik denmez miydi? Evet, düpedüz delilikti yaptığımız.

Aklımı karıştıran memnuniyetsizliğimi duymuşçasına devam etti Kâhin. “İşte ancak o zaman, herkes ve her şey olduğumuz zaman kâinatı anlayabiliriz.”