Geçer, ölmek denen aşk bir yerlerde.

Sen bana vurgun olduğun kadar inzivada.

Söylüyorum, beni kahreden baharlara.

Islak kirpiklerde kar ve yağmurun bilmecesi.

İkisi de üzgün, ikisi de cezadır bana.


Yaşadığım kadar yok olmakmış hayat.

Bizi kendimize getiren bakışlarmış
.
Hani ıssız nehirlerde kovalanan.

Hani Tanrı’yı hüngür hüngür ağlatan.

Haram ya da günah

Ne kalır, ne geçer elimize.

Ne ifade eder,

Bendeki sende gezindikçe.


Sanadır ruhum.

Nefesimin son çırpınışında sen.

Son sözümün heykelinde gözlerin.

Bir dua gibi baktığın güne doğru.

Ben desen,

Bilinmeyenin çatısından umutlu.


Geçse de, geçmese de,

Ben sendeki kaçıştan uçurumlu.

Özgür olsa da aşklar,

İçimdeki imkânsızlıktan doğumlu.

Ağlasa da dirilişler,

Onlar sendekinden huzurlu.


Kısacası sevgilim,

Ben senin beni umutsuz bırakarak öldürmeni sevdim.

Çünkü öldüğüm kadar sendeki imkânsız aşkta doğdum.

Doğdukça da seni yaşamayı umutlarıma çevirdim.


Senin her şeyi feda edeceğin sonsuzluk,

Benim mahkum olduğum gözyaşıdır


Kudret Alkan