Bir yerde okumuştum, tam hatırlamamakla birlikte şöyle bir şeydi “Şiir onu yazana değil ihtiyacı olana aittir.”


Hangimiz duygularımıza tercüman olsun diye karşımızdakine bir şiir okumamışızdır, hele bu sevdiğimiz biriyse, hele bu sevgilimizse, hele bu sevgilimiz olmasını istediğimiz biriyse?...


Karşımızdakine yoğun duygularımızı anlatmakta yetersiz kaldığımızda hep bu birkaç satır bizim imdadımıza yetişmiştir.
Bizi karşımızdakine anlattı ya, artık o şiir bizim şiirimizdir.


Belki de yıllar yılı “bizim şarkımız” gibi “bizim şiirimiz” diye o şiiri hep söyleyeceğiz, o şiiri okurken duygulanacağız. O kadar laf birkaç satırın içine nasıl girdi diye şaşıracağız.


Ben de şiirlerimin ihtiyacı olanlarca alıkonulmasından son derece mutlu olacağım.